< PROZA >
In 1991 was ik klaar met wat mijn schrijversdebuut moest worden. Uitgeverij Dedalus zag 'een goeie roman-in-de-knop' maar trok een jaar en twee rewrites later alsnog de stekker uit mijn literaire droom. Van de weeromstuit begon ik gitaarbouw te studeren, en mijn leven ging een heel andere kant uit.
Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan: zoveel jaren later heeft het schrijven zich opnieuw volop in mijn dag gewurmd. Met naast poëzie en kinderverhalen ook proza voor volwassenen, soms zelfs voor het podium bestemd.
En wie benieuwd is naar die roman van destijds? Die vindt onderaan deze pagina een gratis downloadlink.
29 november 2024. Tien jaar geleden werd Luc De Vos niet meer wakker. Heel Vlaanderen in shock.
Ook nu nog voelt zijn afwezigheid irreëel aan: je hebt het idee dat je hem straks misschien wel tegenkomt in de straten van Gent, of dat je zappend op die schavuitenblik van hem zou kunnen stoten, live op de sofa van een of ander praatprogramma. Je kunt de stem van Vos nog zo duidelijk horen als toen. Het wordt alleen wel tijd dat-ie nog eens een nieuwe plaat uitbrengt. Zoiets. Maar helaas dus.
Ter ere van de unieke en onnavolgbare Vos bied ik hier de tekst aan die ik in die dagen, begin december 2014, na de aanvankelijke verstomming, van me af moest schrijven.
Bronafbeelding: Geert Bonne (bewerkt)
Van 21 september tot 5 oktober 2024 vond weer het
ILFU plaats: het International Literature Festival Utrecht. Ze organiseerden o.a. een Ikjesmarathon — Ikjes zijn korte persoonlijke beschouwingen — en jurylid Esohe Weyden pikte
Tegenpolen eruit om voor te lezen tijdens de Boekenmarkt.
Deze tekst was tijdens de duur van het festival ook te bewonderen in station Utrecht Centraal.
Naderhand lieten ze weten dat een andere inzending van mij, Afspreken, in de Ikjes Scheurkalender 2025 zal staan.
De laatste Avocardo
Neen, dat is geen tikfout. In
De laatste Avocardo legt een jong doof meisje diep in het oerwoud contact met een onbekende plantensoort. Tegelijk strijdt ze samen met haar vader tegen de Clan, een organisatie die het woud vernielt uit winstbejag.
Uitgever Wablieft beschrijft het zo:
"Een sprookjesachtig en hoopvol verhaal over zielen en veerkracht. En over woorden die soms te kort schieten."
“Erg leuk en origineel. Hoe vaker ik het lees, hoe grotere fan ik word.”
Hoofdpersoon Marga: “Ja, vreemd. Ik ben helemaal doof. Maar misschien ben ik wel de enige die luistert.”
Gratis download hier beschikbaar. Als dat geen mooi cadeau is.
Illustratie: Flore Deman.
(Dit kortverhaal maakt deel uit van de verhalenbundel Waar is de hond. Deze bundel wordt enkel verspreid in de Vlaamse scholen en is dus niet in de boekhandel verkrijgbaar.)
(05-11-2023)
Drie snoodaerds en een wolvin
Reynaert de Vos blijft inspireren! Vier eigenzinnige monologen. Gevaarlijk. Verrassend. Bij wijlen ludiek.
Wolvin Hersinde is zo uit het oorspronkelijke verhaal gestapt. Maar had je ooit al gehoord van Koejonella? En wist je dat schelm Reynaert zich tegenwoordig Rayn da'Foxx laat noemen? Hell, zelfs poolvos Vladimir P is van de partij — al moest hij daar andere bezigheden voor onderbreken.
Ilyo Hansen, Jef Staes, Johan de Vos en Marc Terreur.
Met muziek door Dirk Van der Speeten van Muziekcentrum 't Ey (première) en Micha Teller (latere voorstellingen).
De voorstellingenreeks is inmiddels afgelopen, maar zolang de voorraad strekt, zijn de monologen nog verkrijgbaar in boekhandel 't Oneindige Verhaal in Sint-Niklaas. De opbrengst van dit prettig geprijsde bundeltje (8 EUR) gaat integraal naar Dierencentrum Waasland.
(06-08-2023 / 14-12-2023)
Geachte heer apenstaart - Open brief aan Tom Lanoye
‘U kent mij niet, maar uw verleden hangt op kleerhangers aan de kastrand van het mijne. Onze schampende raakvlakken zijn veelvuldig. Op gezette tijden scheerde u voorbij, als een brandende komeet van Halley. U was een karrenwiel dat langsheen denderde, mij nooit verpletterde, maar me de oren deed bedekken en de tenen intrekken. Een soort draaischijf was u, een Rad van Fortuin met uw naam op elke reusachtige taartpunt — naast die ene zwarte met BANKROET erop geblokletterd. Die trof ik (...) tijdens de Gentse Feesten van 1991.’
Hij is er. De brief die al jaren geschreven wou worden.
Over een schipbreuk Bij Sint-Jacobs, het schrijverschap, verzamelwoede en een gedeelde geboortestad.
Aan de vooravond van een verse Feesten-editie, met de podcast 'Viva Lanoye' op de achtergrond en de 65'ste verjaardag van de Grootmeester in het verschiet, was verder talmen geen optie meer.
Lees hier de volledige brief.
Foto: “En wat ik zag heeft goddank mijn ogen dichtgeslagen” — fragment uit ‘Schaduwboksen’ — Tom Lanoye in mijn gesigneerd exemplaar van ‘Gelukkige slaven’
(07-07-2023)
Saterdag
Wat muziek toch vermag. Met een album van Kevin Ayers als mirakelkatapult mocht ik nog een keertje rondneuzen in het uitgefeeste café van mijn oudere broer, op een zonnige ochtend ergens midden jaren zeventig.
Lees Saterdag op Azertyfactor.
(29-11-2022)
Tot zover Jeroen Brouwers
Een unieke literaire stem die, wat mij betreft, eeuwig door het lover mag blijven resoneren. Een ultrakort stukje, geschreven aan mijn tuintafel in de minuten nadat ik het nieuws vernam.
(11-05-2022)
Schaduwboksen
Duik in het Gent van de late jaren tachtig! Loop door het Citadelpark, herken de Vooruit en studentencafé Bombazijn (voor de gelegenheid herdoopt).
Dompel je onder in de lotgevallen van dierenoppasser Janus; beleef vanop de eerste rij zijn schaduwgevechten met een haan, een koningsarend uit de Apennijnen, zijn kunstenaarsvrienden, het leven zelf — en kijk toe op zijn moeizaam gestuntel met de twee sterke vrouwen die hij adoreert.
Vandaag stel ik de oerversie van Schaduwboksen gratis ter beschikking. Schrik niet van de rare spelling, want ook die dateert natuurlijk van 1991.